Game Over
Door: Sylvie
15 Juni 2006 | Thailand, Bangkok
Vriendjes & Vriendinnetjes,
Ko Tao was het einde! Too good to be true. Mooie baaitjes, leuke mensen, niet zo massaal en onpersoonlijk. Gewoon gezellig. Ik kon maar aan een ding denken 'laat me hier nog aub ff zitten'. Ik zal nog vaak terugzinken in gedachten aan Ko Tao. Terug dat heldere blauwe water in met of zonder zuurstoffles, me laten verwennen door puur genot dat de naam 'pad thai with seafood' draagt, weer 4 op een rij spelen met mijn thaise vriendje in de Babaloo bar op het strand om vervolgens samen in slaap gewiegd te worden door het geluid van de golven en het licht van de maan. Ik mis de zee nu alweer. Wil terug. Stampevoeten. NU!
Maar ik moest gaan, terug naar Bangkok. Heerlijke stad. En kon daar niet te lang mee wachten, zeker als er een dagelijkse toenemende hoeveelheid endorfine in het spel zit en ook omdat ik er nog zo veel dingen wou doen. Zo ben ik naar de floating market geweest in Damnoen Saduak. Leuk om gezien te hebben maar helaas zo toeristisch. Ben naar de kookschool geweest. Sommigen geloven dit misschien niet 'syl en koken??', maar foto's leveren bewijs. Oh, wat ga ik dit eten trouwens missen. So good! Ben naar een bar a go go geweest; tientallen vrouwen of mannen in bikini/lingerie dansend op een bar met een nummer op hun tiet. Vervolgens mag je er eentje uitkiezen om samen harde regen en wind te maken op de eerste etage. Ik mocht kiezen mannen of vrouwen, maar heb hiervoor vriendelijk bedankt. En verder heb ik geshopt, geshopt en nog eens geshopt.
12 juni was ik jarig. Dank voor alle mailtjes by the way! Maar heb er nauwelijks wat van gemerkt, heb niets bijzonders gedaan. Maar dat maakt niet uit, want de voorbije vier maanden waren al elke dag een feestje.
Als ik zeg dat ik hier als een emotionele cocktail achter de compu zit dan kan iedereen zich hier wel wat bij voorstellen denk ik. Langs de ene kant kijk ik er erg naar uit iedereen weer terug te zien, en dan in het bijzonder de bewoners van de kasteellei 59. Langs de andere kant denk ik 'verdoeme, ist nu al gedaan?' Herinner me m'n eerste nachtje slapen in Sydney nog als de dag van gisteren. En mijn tweede trouwens ook omdat ik toen wakker werd van vossende mensen in mijn kamer, maar dat terzijde. Zou met gemak en plezier nog ff kunnen blijven, hier in dit land waar koud water nog te warm is. Thuis komen wordt leuk. Teruggaan naar kleine dingen die ik gemist heb zoals daadwerkelijk zitten op een wc, cornflakes binnen handbereik, sporten en frisse kleren, niet backpack fris. Zo zie je maar, geluk zit'm inderdaad in de kleine dingen. Maar het wordt ook moeilijk. Ik vrees dat ik na twee dagen alweer op een vliegtuig zal willen stappen, bang voor de anticlimax, bang voor de dag dat alles weer z'n gangetje gaat en als ik straks zo goed mogelijk tracht te vertellen over mijn ervaringen zullen jullie dan wel echt snappen wat ik bedoel? Ik hoop dat ik mezelf dat zal kunnen gunnen om me weer aan te passen en mijn omgeving zal, willen of niet, nieuwe dimensies van het begrip engelengeduld ontdekken.
Alleen reizen was top, een geweldige ervaring. Die onbegrensde vrijheid is ideaal. En ook handig, zeker als je soms zo raar en ingewikkeld in elkaar zit als ik. Ik ben een moeilijk mens, misschien soms ook wel hard en dat helaas niet alleen voor mezelf, werd soms moe van mezelf, maar gelukkig kan ik jullie daar straks weer mee lastig vallen. Zoals met alles heeft het ook wel z'n nadelen. Bij thuiskomst zal ik het met niemand kunnen delen, je kan jezelf geen mindere dagen permitteren en tegelijkertijd mensen willen leren kennen want die twee gaan niet samen en soms moet je geforceerd op je rug bruinen.
Ik hoop dat jullie met net zoveel plezier mijn berichtjes hebben gelezen als ik heb gehad aan het schrijven ervan. Ik heb in ieder geval genoten van jullie reacties. Ook al waren het maar een paar woorden, het is altijd leuk om iets van het thuisfront te horen en het is ook leuk om te weten dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhalen te lezen. Dank hiervoor!!
Tja, en ik vrees dat het er dan nu echt op zit. Ga zo meteen nog ff naar het Lumpini park, daarna nog een drankje doen met mijn eendagsvlieg in het backpackers mekka 'Ko San' en vervolgens met de minibus naar de airport... Over minder dan 24 uur weer op Belgische gronden, kan het niet bevatten, nu al gedaan. Damn! Het was te goed, maar daarover straks in levende lijve meer!
- The End-
In de hoofdrol: ondergetekende
In de meest prominente bijrollen: the Great Ocean Road family, mijn meest trouwe reisgenoot Susan, the A team van Fraser Island, een Fin, hutturade Rueben, the cool kids uit Laos met als spilfiguur Ian, lieverd Maayan, Zoe uit Melbourne en amazing TAYland.
Locaties: Australie, Thailand, Laos, Vietnam en Cambodia.
Mede mogelijk gemaakt door: EVA Airways, mijn spaarcenten en een onuitputtelijke reisdrift.
Tot snel,
Sylvie
Ko Tao was het einde! Too good to be true. Mooie baaitjes, leuke mensen, niet zo massaal en onpersoonlijk. Gewoon gezellig. Ik kon maar aan een ding denken 'laat me hier nog aub ff zitten'. Ik zal nog vaak terugzinken in gedachten aan Ko Tao. Terug dat heldere blauwe water in met of zonder zuurstoffles, me laten verwennen door puur genot dat de naam 'pad thai with seafood' draagt, weer 4 op een rij spelen met mijn thaise vriendje in de Babaloo bar op het strand om vervolgens samen in slaap gewiegd te worden door het geluid van de golven en het licht van de maan. Ik mis de zee nu alweer. Wil terug. Stampevoeten. NU!
Maar ik moest gaan, terug naar Bangkok. Heerlijke stad. En kon daar niet te lang mee wachten, zeker als er een dagelijkse toenemende hoeveelheid endorfine in het spel zit en ook omdat ik er nog zo veel dingen wou doen. Zo ben ik naar de floating market geweest in Damnoen Saduak. Leuk om gezien te hebben maar helaas zo toeristisch. Ben naar de kookschool geweest. Sommigen geloven dit misschien niet 'syl en koken??', maar foto's leveren bewijs. Oh, wat ga ik dit eten trouwens missen. So good! Ben naar een bar a go go geweest; tientallen vrouwen of mannen in bikini/lingerie dansend op een bar met een nummer op hun tiet. Vervolgens mag je er eentje uitkiezen om samen harde regen en wind te maken op de eerste etage. Ik mocht kiezen mannen of vrouwen, maar heb hiervoor vriendelijk bedankt. En verder heb ik geshopt, geshopt en nog eens geshopt.
12 juni was ik jarig. Dank voor alle mailtjes by the way! Maar heb er nauwelijks wat van gemerkt, heb niets bijzonders gedaan. Maar dat maakt niet uit, want de voorbije vier maanden waren al elke dag een feestje.
Als ik zeg dat ik hier als een emotionele cocktail achter de compu zit dan kan iedereen zich hier wel wat bij voorstellen denk ik. Langs de ene kant kijk ik er erg naar uit iedereen weer terug te zien, en dan in het bijzonder de bewoners van de kasteellei 59. Langs de andere kant denk ik 'verdoeme, ist nu al gedaan?' Herinner me m'n eerste nachtje slapen in Sydney nog als de dag van gisteren. En mijn tweede trouwens ook omdat ik toen wakker werd van vossende mensen in mijn kamer, maar dat terzijde. Zou met gemak en plezier nog ff kunnen blijven, hier in dit land waar koud water nog te warm is. Thuis komen wordt leuk. Teruggaan naar kleine dingen die ik gemist heb zoals daadwerkelijk zitten op een wc, cornflakes binnen handbereik, sporten en frisse kleren, niet backpack fris. Zo zie je maar, geluk zit'm inderdaad in de kleine dingen. Maar het wordt ook moeilijk. Ik vrees dat ik na twee dagen alweer op een vliegtuig zal willen stappen, bang voor de anticlimax, bang voor de dag dat alles weer z'n gangetje gaat en als ik straks zo goed mogelijk tracht te vertellen over mijn ervaringen zullen jullie dan wel echt snappen wat ik bedoel? Ik hoop dat ik mezelf dat zal kunnen gunnen om me weer aan te passen en mijn omgeving zal, willen of niet, nieuwe dimensies van het begrip engelengeduld ontdekken.
Alleen reizen was top, een geweldige ervaring. Die onbegrensde vrijheid is ideaal. En ook handig, zeker als je soms zo raar en ingewikkeld in elkaar zit als ik. Ik ben een moeilijk mens, misschien soms ook wel hard en dat helaas niet alleen voor mezelf, werd soms moe van mezelf, maar gelukkig kan ik jullie daar straks weer mee lastig vallen. Zoals met alles heeft het ook wel z'n nadelen. Bij thuiskomst zal ik het met niemand kunnen delen, je kan jezelf geen mindere dagen permitteren en tegelijkertijd mensen willen leren kennen want die twee gaan niet samen en soms moet je geforceerd op je rug bruinen.
Ik hoop dat jullie met net zoveel plezier mijn berichtjes hebben gelezen als ik heb gehad aan het schrijven ervan. Ik heb in ieder geval genoten van jullie reacties. Ook al waren het maar een paar woorden, het is altijd leuk om iets van het thuisfront te horen en het is ook leuk om te weten dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhalen te lezen. Dank hiervoor!!
Tja, en ik vrees dat het er dan nu echt op zit. Ga zo meteen nog ff naar het Lumpini park, daarna nog een drankje doen met mijn eendagsvlieg in het backpackers mekka 'Ko San' en vervolgens met de minibus naar de airport... Over minder dan 24 uur weer op Belgische gronden, kan het niet bevatten, nu al gedaan. Damn! Het was te goed, maar daarover straks in levende lijve meer!
- The End-
In de hoofdrol: ondergetekende
In de meest prominente bijrollen: the Great Ocean Road family, mijn meest trouwe reisgenoot Susan, the A team van Fraser Island, een Fin, hutturade Rueben, the cool kids uit Laos met als spilfiguur Ian, lieverd Maayan, Zoe uit Melbourne en amazing TAYland.
Locaties: Australie, Thailand, Laos, Vietnam en Cambodia.
Mede mogelijk gemaakt door: EVA Airways, mijn spaarcenten en een onuitputtelijke reisdrift.
Tot snel,
Sylvie
-
15 Juni 2006 - 10:36
Marcelle:
Syl......wow wat een mooi slot verhaal, jammer dat het voor je eindigt, maar ben wel weer blij als je in ons midden bent!!! Zie je zeer snel?! X -
15 Juni 2006 - 10:45
Simone:
Hey lieve sylvie
Veel succes met je terugkomst, ik weet dat dat best moeilijk is, als je het ergens zo fijn hebt gehad is terugkomen altijd een beetje een koude ervaring maar uiteindelijk zal je de belangrijke dingen in jouw leven nog meer kunnen waarderen! Succes en dus ook veel plezier, zie je weer op borrel ofzow! haha Kus! -
15 Juni 2006 - 12:22
Mamy:
Ik heb krijg de krop in de keel en tranen in de ogen als ik dat allemaal lees.
Leiden wordt je volgende grote uitdaging en zij zullen niet anders kunnen dan je aanvaarden want je wordt alvast een TOP-journaliste, met al je ervaringen, wilskracht, motivatie én schrijfkunst. Ik heb genoten van al die mooie reisverhalen.
Ik kan me al te goed voorstellen hoe je je nu voelt, ik heb dat al soms na 2 weken vakantie.......
In ieder geval hetgeen je meegemaakt hebt kunnen zij er al niet meer van afpakken. Geniet toch ook een beetje van je terugkomst.
Tot binnen een paar uurtjes.
MAMY -
15 Juni 2006 - 18:14
Carlijn:
Welkom 'thuis' lieve Syl! Heb inderdaad genoten van je mooie reisverhalen, ben dan ook heeel benieuwd naar nog meer verhalen en foto's..Kom je wel snel naar A'dam? Je kan altijd blijven logeren!
Succes met acclimatiseren(?)! Dikke kus! -
15 Juni 2006 - 19:19
Vero:
mijn thaise vriendje in de Babaloo bar op het strand om vervolgens samen in slaap gewiegd te worden door het geluid van de golven en het licht van de maan.-->leuk leuk.en daarna? -
15 Juni 2006 - 20:01
Papa:
Momenteel in België is het 21.50u en binnen 5 min. stijgt je op (indien geen vertraging....) Back to reality, maar met een pak bijkomende cultuurervaringen en misschien zullen wij moeten aanvaarden dat je nog ooit langer dan 4 maanden zult wegblijven...
Sylvie welcome home met een warme knuffel van ons drie want wij kunnen u niet missen.
We mogen het zeggen... het leven heeft wat te bieden en iedereen doet dat op zijn eigen tempo, de ene wat sneller, de ander wat trager, de ene wat dynamischer terwijl de andere nog wakker moet worden.
Nu een jaartje Leiden en misschien ook lijden.. en dan weer uitkijken naar wat kan en niet kan. Toch mijn geweldige felicitaties voor u schattige en spannende en mooie mails die iedereen mocht lezen. Doe zo verder.
Tot strakjes,
Papa -
15 Juni 2006 - 21:44
Gérard:
Jiehaaaaa, trippeltrappel...sebiet oep den oprit zal ik a is een dikke bees verkopen se!!
'Game Over' is wel een verkeerde titel hé, dat wilt zeggen dat je het verdomde, klotespelleke verloren hebt. Het tegendeel is waar geloof ik. Gij hebt just ontzettend veel gewonnen: opvattingen waarvan wij hun bestaan ni kennen! Geweldig toch? Ik ben benieuwd. Morgenavond gaan we het samen o zo te bont maken, want bij u zit de reis er op, bij mij mijn schoolcarrière. Gij zult met verdriet denken 'nu al???' en ik zal met vreugde denken 'EINDELIJK!!'
Hahaaaaa....KNALLEN!!!!
Joexxxx
G -
15 Juni 2006 - 23:15
Lillian:
Welkom thuis syl! Je reis klinkt als een groot geweldig, fantastisch avontuur, hoop dat je thuis weer een beetje kan aarden, en al mocht het af en toe saai lijken, het heeft toch ook wel z'n goede en mooie kanten! Tot snel!
x!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
